विराटनगरमहानगरपालिका ऐरियामा कुनै मानिस मरेमा मलामी निशरल्क रुपमा वोकने काम केहि वर्षदेखि नियमित रुपले गर्दे आएका एक गरिवका छोराको होलान जोकोहीले पनि चिन्न पाए भेटन पाए हुन्थ्यो जस्तो लाग्छ । उनले अहिले सम्म ६ सय २९ पटक मलामीलाई परोपकारघाट निशुल्क रुपमा पु¥याउने र ल्याउने काम गरिसकेका छन । त्यतिमात्र नभएर उनले सरकारी विधयालयका गरिव विधार्थीहरुलाई निशुल्क विधालय पु¥याउने र ल्याउने काम समेत केही वर्ष देखि गर्दै आएका छन । समाजमा केही धनी मानीसहरुले पागल पनि भन्ने गर्छन । तर उनको काम देखेर विराटनगरका ९० प्रतिसत मानीस खुशी छन । यी मानधनी मानीस को होला उनी धेरै टाढाका होइन । उनी विराटनगरमहानगरपालिका वडा नम्वर १ निवासी हुन । उनको नाम करिम अन्सारी हुन । करिम अन्सारीको जन्म विराटनगर वडा नम्वर १ पोखरीया भट्टा चौकमा वुवा नसिम अन्सारी र आमा मुनी खातुनको कोखवाट एक गरिव परिवारमा २०४५ सालमा जन्मेका थिए । उनिसंग जम्का भेटमा गरेको संक्षिप्त कुराकानीको सारसंक्षत प्रस्तुत गरिएको छ ।
–तपाई कहाँ सम्म पढनु भयो ?
म स्कुलको मुख हेर्न पाईन । मेरो गरिवीको कारणले पढन पाईन । स्कुलै जान पाईन । पछि म २०–२१ वर्षको उमेरमा साथीभाईहरु संग औपाचारीक शिक्षा हासिल गर्न पाए । अहिले म नाम ,ठेगान ,चिठीपत्र लेखन र पढन सक्छु ।
–तपाई यातायात क्षेत्रमा कसरी कहिले छिर्नु भयो ।
म १० वर्षको उमेर हुदा सहचालकको रुपमा ३ पाङग्रे टेम्पुमा काम गर्न सुरु गरेको थिए । २०६८ सालसम्म यस क्षेत्रमा काम गरे । म ७ वर्षको उमेर हुदा मेरो आमा वित्नु भयो । आमाले वजारमा डुलिडुली चुडा सिङगारको सरसामान विक्री गर्नु हुन्थ्यो । त्यही पेशाले घरपरिवारको गुजारा चलेको थियो । आमा विते पछि आर्थीक संकट लाग्यो, धेरै गरिवी लाग्यो । खान लाउने अवस्था थिएन । तर समाजले छिमेकीले उग्रेको वासी भात मलाई दिन्थ्यो , त्यही वासी भात खाएर वस्थे । म १० वर्षको उमेरमा घरवाट भागेर ईटहरीमा काम खोजन गए । ईटहरीमा म सानो १० वर्षको वालक भएकोले कसैले पत्याएन काम दिएन । काम नपाए पछि दिन भरी ईटहरी वजारमा १ महिना सम्म सडकपेटीमा सुते । दयालु मनिसहरुले माया लागेर कसैले १०–२० रुपैयाँ दिन्थ्यो । त्यही पैसाले खाने कुरा किनेर खाएर समय विताउथिए । एक दिन एउटा टेम्पुमा एउटा स्टाप नआए पछि चालकले साउजीलाई भने एही वचालाई लिएर जाउ भनेर मलाई टेम्पुमा काम दिनको ३० रुपैयाँमा काम दियो ।
– तपाई साधारण मानिसले वस कसरी खरिद गर्नु भयो ?
२०७० सालमा लघुवितवाट ५ लाख रुपैयाँ रिन लिएर एउटा वस खरिद गरे । अहिले ४ वटा वस छ ।
– तपाईले निःशुल्क रुपमा मलामि वोकनु पर्छ भन्ने कसरी मनमा लाग्यो । घाटाको सेवा किन गर्नु भयो ?
म पहिला अर्काको वसमा चालकको रुपमा काम काम ग¥थे । मलामी वोकने काम अरुले पनि ग¥थे तर कमिस खान्थे । मलामी वोकदा पनि कमिस खाने मेरो मनमा दाया लाग्यो । एक दिन मलाई एउटा फोन आयो करिम मलामी वोकछो ? वोकछु भने र घटना स्थल गए । भाडा कति लाग्छ सोधे । मैले भने भाडा ७ हजार हो । समाजका मानिसहरुले भाई ५ हजार लेउ भने म पनि हुन्छ भने । म मलामी वोकेर परोकार पु¥या पछि समाजले चन्दाँ उठाएर ५ हजार कलेक्सन गरेर मलाई पैसा दियो म भावुक भए । त्यो पैसा लिएर घर आए पछि मलाई २ दिन सम्म निद्रा लागेन । मान्छे मद्रा मलामी वोक्दा चन्दाँ उठाउनु पर्ने । मान्छेले धनसम्पती कमाएर आखिरमा एक दिन मर्नै पर्छ । लमरेको मान्छेले साथमा केही लिएर जादैन जस्तो मलाई लाग्यो । त्यपछि मेरो मनमा विराटनगरमहानगरपालिकामा एउटा काम जुन काम कसैले सोचेको छैन , कलपाना समेत गरेको छैन त्यो नमुना अभियानको रुपमा सुरुवात गर्ने मनमा उदधोष गरे । म २०७९ साल पुष देखि मलामी निशुलक रुपमा वोकने काम सुरुगरे । अहिले सम्म मैले ६ सय २९ पटक मलामीलाई परोपकार घाटसम्म लाने ल्याउने सेवा प्रदान गरिसकेको छु ।
–तपाई मुसलिम भएर हिन्दु धर्मालम्वीहरुलाई पनि सहयोग गर्नु हुन्छ हो ?
होत म मुसलमान भएर पनि हिन्दु धर्मालम्वीहरुको सेवा गर्न पाउदा धेरै खुशी लाग्छ । मैले केही वर्ष अगाडी चत्रामा कुम्व मेला लागेको थियो । त्यो कुम्व मेलामा प्रत्येक सनिवार मेरो ३ वटै वस निःशुल्क रुपमा विराटनगरवाट धर्मालम्वीहरुलाई वोकेर चत्रा पु¥याउने र ल्याउने काम पनि गरियो । यसरी कुम्व मेलामा ९ सय भन्दा वढी भकतजनलाई वोकने काम गरियो ।
–तपाई एक कक्षा पनि पढनु भएको छैन तर तपाई शिक्षा क्षेत्रमा पनि सेवा गर्दै आउनु भएको छ हो ?
म साचै एक कक्षा पनि पढैको छैन । विधालय सम्म जान नपाएको मानिस हु । मेरो गरिवीको कारण म पढन सकिन । म विराटनगरको सरकारी विधयालय जनता माध्यमिक विधालयमा पढने गरिव वालवालिकाहरुलाई विधालय पु¥याउने र ल्याउने काम केही वर्षसम्म गरे । म फेरी २०८२ साल वैशाख देखि विधार्थी वोकने कालाई नियन्त्राता दिने छु । विधार्थी वोकदा मेरो महिनाको ८० हजार रुपैयाँ खर्च छ । यो पैसा मेरो अरु पनि वस भएकोले अर्को वसको काईले यतातिर वेहोरने छु । मत पढन सकिन त्यसैले समयमा विधालय जान नपाएर पढनवाट कोही पनि वनचित नहोस भनेर यो अभियानको सुरुवात गरेको हो । मेरो अभियान भनेको समाजमा सदभाव , जातिय छुवाछुतको अन्त , समाजमा समान्ता कायम गर्नुनै मेरो पहिलो उदेश्य हो ।
–तपाई संग पैसा छ तर पनि तपाईले आफनो छोरा छोरीलाई वोडिङ नपढाएर सरकारी विधायलयमा किन पढाउनु हुन्छ ?
मेरो १ छोरा २ छोरीहरु छन । हो आजको दिनमा म संग पैसा छ । म आफनो छोरा छोरीलाई वोडीङ पढाउन सक्थे । तर म सरकारी विधालयमा पढाउछु । किन भने मलाई थाहा छ मलाई गरिविको अनुभुती छ । समाजको विकास परिर्वतन गर्नु छ, भने पहिला आफुवाट सुरुवात गर्नु पर्छ ।
–तपाई यसरी निःशुलक सेवा प्रदान गरिहरदा स्थानीय सरकार नगरपालिकाले केही पहल गरेको छैन ?
अहिले विराटनगरमहानगरपालिकाले मलामी वोकनकोलागी महिनको ३ सय लिटर डिजल दिएर सहयाृग गर्दै आएको छ । यसले गर्दा झन काम गर्ने सेवा गर्ने होसला वढेको छ । त्यसैले मैले सरकारी विधयालयको वालवालीका वोकने हिमत गरे । त्यतिमात्र कहाहोर अव समाजले सहयोग ग¥यो भने म केही समय पछि जेष्ठ नगरिक वोकने वतावरण मिलाउदै छु । जेष्ठनागरिकले पैसा तिरेर यात्र गर्ने दिन जानसक्छ ।
–अन्तमा कसैलाई केही भन्न चाहनु हुन्छ ?
म के भन्छु भने मान्छे जन्मीन्छन एक दिन मर्छन सवैलाई थाहा भएको कुरा हो । यो पृथ्वीमा रहुनजेलसम्म सवै जातजाति सवै धर्मका हिन्दु मुसलिमका मानिसहरु एक भएर भाईचाराको सम्वन्ध राखौ । समाजमा सदभाव , जातिय छुवाछुतको अन्त ,भेदभावको अन्त र समाजमा धनी गरिव सानोठुलो अन्त गरौं । सत्यनारायण शर्मा